نقد و بررسی Fatal Frame: Maiden of Black Water

سال‌هاست که بازی‌های ترسناک بزرگ به‌ندرت ساخته می‌شوند؛ طوری که اگر به دنبال یک بازی ترسناک هستیم، به غیر از ساخته‌های مستقل و کوچک جای دیگری برای جست‌و‌جو نداریم. با این حال، بازی‌های ترسناک قدیمی، به‌خصوص آن‌هایی که دو نسل پیش ساخته و عرضه شده‌اند، هنوز هم خوب و حسابی ترسناک هستند. سری بازی‌های Fatal Frame یا Project Zero هم در همین دسته جای می‌گیرند. جدیدترین قسمت این سری بازی‌ها که خودش هم کم و بیش قدیمی محسوب می‌شود، به‌تازگی در قالب یک نسخه‌ی بازسازی شده دوباره عرضه شده است. با اینکه چند سالی از عرضه‌ی Fatal Frame: Maiden of Black Water می‌گذرد، اما به‌عنوان یک بازی ترسناک از همه نظر عالی است.

دلیل اینکه برخلاف دیگر قسمت‌های سری بازی‌های Fatal Frame نه من و نه شما نتوانسته‌ایم شماره‌ی آخر این سری یعنی Maiden of Black Water را تجربه کنیم، عرضه‌ی آن به صورت انحصاری روی کنسول نینتندو Wii U است؛ طوری که می‌توانیم به‌راحتی بگوییم فقط ما و شما هم نیستیم، بلکه فقط عده‌ی کمی توانایی تجربه‌ی این بازی را روی کنسول شکست‌خورده‌ی نینتندو داشته‌اند.

خوشبختانه و مثل بسیاری از بازی‌های دیگر Wii U بالاخره شاهد عرضه‌ی دوباره‌ی Fatal Frame: Maiden of Black Water هستیم و نسخه‌ی بازسازی شده‌ی این بازی، با اینکه تغییرات بزرگی به خود ندیده است، اما هنوز هم سرگرم‌کننده و لذت‌بخش است؛ به‌خصوص که به‌راحتی می‌توانیم بگوییم هنوز هم چیزی مثل آن پیدا نمی‌شود. تجربه‌ی خاص و متفاوتی که سری بازی‌های Fatal Frame ارائه می‌دهند تمام و کمال مختص خودشان است و Maiden of Black Water هم از این روند مستثنی نیست. با یک بازی ترسناک بسیار خوب طرف هستیم؛ مشخصا برای کسانی که طرفدار سبک خاص ترسناک ژاپنی هستند.

• نگاه سریع: Fatal Frame Maiden of Black Water

به‌عنوان یک بازی ترسناک، Maiden of Black Water آن‌طور که باید تحویل گرفته نشد؛ موضوعی که بیشتر در پلتفرم اصلی بازی ریشه دارد. بازی به‌خوبی اساس مجموعه‌ی Fatal Frame را حفظ و با مکانیک‌ها و سیستم‌های جدید خود، تلاش می‌کند آن را گسترش دهد. بعضی از این پیشرفت‌ها در Maiden of Black Water نتیجه‌ی خوبی داشته‌اند و برخی به روند کلی این سری لطمه زده‌اند؛ مشخصا تصمیماتی که در راستای دنبال کردن جریان‌های بازی‌سازی مدرن گرفته شده، به بازی صدمه زده‌اند، اما نه آن‌قدر که تجربه‌ی کلی خراب شود. بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water تمام آنچه از یک قسمت این مجموعه انتظار داریم را در خود دارد، از داستان ترسناک ژاپنی گرفته تا بهترین گیم‌پلی این سری.

روایتی جدید از داستانی قدیمی

قسمت‌های مختلف سری بازی‌های Fatal Frame معمولا از نظر داستانی روندی یکسان را دنبال می‌کنند. همیشه ابتدای کار شخصیتی به دنبال چیزی می‌رود، گم می‌شود یا به دست ارواح خبیث می‌افتد و به دنبال او، شخصیت دیگری تلاش می‌کند تا به نجاتش برود. در Maiden of Black Water هم این جریان حفظ شده است. بازی سه شخصیت دارد؛ شخصیت نخست گم می‌شود، دومی به دنبال او می‌رود و شخصیت سوم هم به دنبال شخصیت دوم. هر سه شخصیت مراحل جداگانه‌ی خود را دارند و قصه‌ی بازی که اپیزود به اپیزود روایت می‌شود، بین این سه شخصیت رفت و آمد می‌کند.

داستان بازی درباره‌ی جنگلی است که مردم برای خودکشی به آن جا می‌روند؛ جایی که احتمالا درباره‌اش شنیده‌اید. قصه‌ها می‌گویند که ژاپنی‌های شرمسار، به این جنگل می‌روند تا خودکشی کنند و واقعیت هم از این قصه‌ها چندان دور نیست. ژاپن واقعا جنگلی دارد که در سالانه صدها نفر در آن خودکشی می‌کنند. ژاپنی‌ها معقتند که ارواح افرادی که در این جنگل خودکشی کرده‌اند، در این جنگل رفت و آمد می‌کنند. لحظه‌ای تصور کنید تجربه‌ی بازی برای آن فرد ژاپنی یا کسی که واقعا به این قصه‌ها باور دارد، چقدر عجیب و ترسناک خواهد بود.

بازی را می‌توان از نظر داستانی دنباله‌ای برای قسمت‌های قبل در نظر گرفت، چون پر است از ارجاعات به اتفاقات و شخصیت‌های قسمت‌های قبلی Fatal Frame. البته که نیازی به دانستن این جزئیات نیست و می‌توان بدون دانش قبلی، از داستان لذت برد. حتی می‌توان گفت که اگر قسمت‌های قبلی را تجربه نکرده باشید، چون از کلیشه‌ها و اتفاقات همیشگی مجموعه خبر ندارید، بیشتر از داستان خوشتان می‌آید و رویدادها را برای اولین بار تجربه می‌کنید. اگر با سبک قصه‌گویی ژاپنی آشنا باشید، احتمالا به‌راحتی همان ابتدای کار می‌توانید حدس بزنید که داستان قرار است به چه شکلی تمام شود، ولی این موضوع تأثیر چندانی روی لذت‌بردن از بازی نمی‌گذارد، چون قصه‌ی بازی به زیبایی تعریف می‌شود و صحنه‌ها و اتفاقات و میان‌پرده‌ها عالی هستند.

با تمام این اوصاف، معتقدم بازی بیشتر درباره‌ی قصه‌های کوچکی است که طی مراحل می‌شنویم تا قصه‌ی اصلی؛ قصه‌هایی که از شخصیت‌ها و ارواح مختلف می‌گویند و در یکی دو نوشته که پیدا می‌کنید و چند صحنه‌ی ترسناک می‌گنجند. این‌ها عالی هستند و دنیای بازی را به‌شدت ترسناک می‌کنند. طولی نمی‌کشد که متوجه می‌شوید اگر متنی در نقطه‌ای از بازی پیدا کنید و درباره‌ی روح خاصی بخوانید، قرار است آن روح را به‌زودی ببینید.

نیازی به دانستن داستان قسمت‌های قبلی نیست و می‌توان بدون دانش قبلی، از قصه لذت برد.

همان‌طور که گفتیم، بازی حسابی ژاپنی است و این موضوع معمولا به‌معنای تعداد زیادی دیالوگ و صحنه‌ی اضافه است که حذفشان تأثیری در روند داستان ندارند، اما در یک بازی ترسناک به‌خوبی جواب داده‌اند. جریان آرام و پیشرفت به‌تدریج داستان، لازمه‌ی یک بازی ترسناک است؛ طوری که نیاز است پیش از هر اتفاق ترسناکی کمی زمان به مخاطب داد و او را با قصه‌ها و تصویرها و صداها برای آن اتفاق آماده کرد. جریان Fatal Frame: Maiden of Black Water دقیقا به همین خوبی است.

اگر طرفدار ژانر خاص ترسناک ژاپنی باشید، شک نکنید که از داستان بازی لذت خواهید برد. با این حال، بازی کردن Fatal Frame تجربه‌ای متشکل از عناصر مختلف است و داستان تنها یکی از بخش‌هاست. هسته‌ی بازی نه داستان و شخصیت‌ها، بلکه آن صحنه‌ی ترسناکی است که از جا بلندتان می‌کند. بازی کردن Fatal Frame به معنای بیرون کشیدن یک دوربین و دنبال ارواح گشتن است، آن هم با دانستن این موضوع که به‌زودی یکی از همین ارواح به سمت صورتتان جهش خواهد کرد.

ترس از قدم برداشتن

مثل بیشتر بازی‌های ترسناک و قسمت‌های قبلی همین مجموعه، بخش بزرگی از گیم‌پلی Fatal Frame: Maiden of Black Water به گشت‌و‌گذار در محیط سپری می‌شود. برای پیدا کردن راه و آیتمی که به دنبالش آمده‌اید، در یک جنگل، یا در عمارتی مخروبه به گشت‌و‌گذار مشغول می‌شوید. بازی نقشه‌ای در اختیارتان می‌گذارد تا به‌راحتی بتوانید موقعیت خودتان و مکانی که باید به آن بروید را پیدا کنید، اما پیشرفت در محیط به این سادگی‌ها هم نیست.

اکثر درهایی که به آن‌ها برخورد می‌کنید، قفل هستند و دسترسی به مکانی که باید به آنجا بروید، معمولا بدون چند بار رفت و آمد و پیدا کردن آیتم‌های دلخواه، ممکن نیست. در سری بازی‌های Fatal Frame تنها یک سلاح دارید و آن هم یک دوربین عکاسی است. همانطور که در محیط گشت‌و‌گذار می‌کنید، باید بعضا با دوربین به نقطه‌ی خاصی نگاه کنید و آیتمی را ببینید که در حالت عادی دیده نمی‌شود.

بعضی اوقات از نقطه‌ای عکس می‌گیرید و در تصویری که گرفته‌اید، آیتمی را می‌بینید که در واقعیت وجود ندارد. یا محلی به شما نشان داده می‌شود که برای پیدا کردن آیتم باید به آن محل بروید. تا به این جای کار، این سیستم‌ها در قسمت‌های قبلی وجود داشتند. در Maiden of Black Water زاویه‌ی گرفتن این تصاویر هم اهمیت پیدا می‌کند. آیتم‌ها فقط از یک زاویه‌ی خاص در دوربین پیدا می‌شوند. هم‌چنین برخی اوقات بازی از شما می‌خواهد تا عکسی که به شما نشان داده است را عینا دوباره بگیرید؛ یعنی محلی که در آن عکس است را پیدا کنید و از همان زاویه که عکس گرفته شده است، یک عکس شبیه به آن بگیرید. در نتیجه‌ی این عکس‌برداری‌ها، کلید یا آیتم لازم خود برای پیشرفت را پیدا می‌کنید یا دری که بسته شده بود، باز می‌شود.

پس از سه‌گانه‌ی اصلی Fatal Frame‌، دوربین ثابت بازی جای خود را به دوربینی آزاد داد که در Maiden of Black Water هم استفاده شده است. این موضوع در مقایسه با قسمت‌های اصلی مجموعه، کمی جست‌وجو در محیط برای پیدا کردن آیتم‌ها و حتی ارواح را ساده‌تر کرده و از درجه‌ی ترسناکی بازی کاسته است، چون در واقع برخلاف بازی‌های اصلی، دیگر نقطه‌ی کور وجود ندارد و کافی است آنالوگ را بچرخانید تا پشت خود یا هر نقطه‌ی دیگری را ببینید. در بازی‌های قدیمی مجموعه، دوربین کاملا ثابت بود و با توجه به اینکه نمی‌توانستید تمام محیط را ببینید، ممکن بود از نقاطی که انتظار ندارید، ارواح به شما حمله کنند یا آیتم‌هایی مخفی را جای بیاندازید و از آن‌ها عبور کنید.